De eerste gasten

Weldra kwamen de eerste gasten. De primeur was voor David en Wendy, een Brits-Nederlands paar dat op huwelijksreis was. Na een weekje in de stad Montpellier leek het hun een goed idee om ook een week de natuur in te gaan. Vanuit Antraïgues hebben zij prachtige wandelingen gemaakt. Ze kwamen per TGV en profiteerden van de mogelijkheid die wij bieden om per auto een tocht door de omgeving te maken. De middeleeuwse stadjes Vogüé en Balazuc en daarna de route van de Gorges de l’Ardèche waren het doel.

Midden maart arriveren Joske en Arthur, een Belgisch echtpaar dat de hele wereld al heeft bereisd. Zij zijn al rond de tachtig maar hebben meer energie dan menig jeugdig koppeltje. Teveel om op te noemen wat zij in de week dat ze in Antraigues verbleven allemaal hebben gedaan. L’Angelot, Antraïgues en Ardèche: ze vonden het prachtig. De tafelgesprekken tijdens de maaltijden die Ilse bereidde waren iedere avond weer boeiend. Ook voor ons is dat een dankbare inspiratiebron die dit “werk” heel leuk maakt.

Afscheid van Joske & Arthur.

Hugo en Mimi uit Knokke kwamen naar de Ardèche omdat zij plannen hebben om er te gaan bouwen. Op het dorpsplein van Antraigues werd de overeenkomst met de (Nederlandse) architect getekend en daarna lunchten we heerlijk op het terras van Lo Podello en toasten op een voorspoedige bouw. We zullen hen nog regelmatig mogen verwelkomen wanneer zij naar de Ardèche komen om de bouw van hun huis op te volgen. Toffe lui die s’ochtends na het ontbijt de loopschoenen aandeden om een stevig stukje te joggen.

Afscheid van Hugo & Mimi

Ook in de loop van maart arriveerden veel familieleden die natuurlijk razend nieuwsgierig waren: Frank, Gart en Noam beten de spits af. Sonia, Ilse’s moeder, volgde in hun kielzog. Het deed ons deugd dat iedereen enthousiast was, met name onze kinderen! Die genoten nog het meest van de sportieve activiteiten die deze omgeving biedt. Chiel trapte zich suf om z’n pa bij te houden tijdens de pittige klimmetjes die hier naar hartelust voorhanden zijn. Melina en Sven fietsten ook heel wat af en ondernamen een wandeltocht langs de Volane, waarbij ze van rots op rots moesten springen om in Antraigues te komen. Kimi, Chiel’s vriendin schetste heel knap een zicht op Antraigues.

Chiel & Kimi

Melina & Sven

Eind maart waren Rosa en Patrick op bezoek. Ook met hen maakten we een tour in zuidelijke richting en bezochten o.a. de dorpjes Fons (!), Largentière, Les Vans en Joyeuse. Het een nog mooier dan het ander. Patrick en Fons waren dagelijks te vinden op het dorpsplein voor een robbertje jeu de boules. Steevast werd deze oefening beklonken met een pastis bij La Montagne.

Rosa & Patrick wandelen in Les Vans

Lang geleden was Antraigues een vaste pleisterplaats van de Rally Monte Carlo. De coureurs wisten de kwaliteit van de plaatselijk restaurants en herbergen te waarderen. Die beruchte rally is nu lang verleden tijd maar de nostalgie blijft. Vooral in het naburige Vals-les-Bains (8 km) worden nog regelmatig evenementen georganiseerd waarbij de wagens meerijden die destijds furore maakten.
Het weekend van 5/6 april reed er een vloot Renault Alpines het dorp binnen. Pontificaal parkeerden zij op het dorpsplein voor Lo Podello waar de hele groep op het terras ging aperitieven. Onderdak voor de nacht vonden zij bij Annick en Cristel, twee Belgische vriendinnen die elk een gite uitbaten. Omdat daar niet genoeg plaats was kregen wij ook enkele “coureurs” toebedeeld. Zo gaat dat hier: iedereen speelt elkaar de bal toe en dat werkt erg prettig.

De Renault Alpines op het dorpsplein

Half april werden we verblijd met de komst van Ilse’s petekind Max-Lena die samen met pa Mark een week kwam logeren. Met hun maakte Fons een tour in noordelijke richting, naar het onherbergzame plateau. Daar lag nog zoveel sneeuw dat we tot de knieën er in weg zakten. De afgelopen weken is in dit gebied volop geskied, zowel alpine als langlauf. Je zit daar op een hoogte van ca 1300 m en dat is op amper een half uur rijden van Antraigues. We bezochten ook de spectaculaire waterval van Ray Pic die midden tussen de basaltwanden naar beneden stort. In de zomer kan je daar heerlijk zwemmen.
Ook maakten we vanuit ons huis een wandeling die afwisselend voerde langs kastanjewouden, dennebossen en rotswanden om uiteindelijk te eindigen op de grazige weiden langs het riviertje de Mas, tussen grote kuddes schapen en geiten alvorens Antraigues weer in het vizier kwam.

Met Max-Lena op de schouders tussen de geiten vlakbij Antraigues.

Luc en Vera uit Hasselt arriveerden ook half april. We zullen hen niet licht vergeten. Toffe mensen die lang in Zuid-Afrika hebben gewoond en daar boeiend over kunnen vertellen. Soms dachten we wel eens: wie is er nu op vakantie, zij of wij? Wij genieten van hun en volgens de schrijfsels in ons gastenboek, zij van ons. Als we die balans kunnen houden zijn we goed bezig. Luc heeft zijn fiets bij en Fons mag mee. Beide genieten. Ook voor Fons zijn de meeste routes nieuw. De laatste tocht is de “marteling van Mezillac”. Van Antraigues (480 m) naar de col de Mezillac (1200 m). Aanvankelijk puffen we van de hitte, maar hogerop wordt het ijskoud. De afdaling is ijselijk en de wind giert maar in Antraigues is het klimaat weer gematigd. Ongelooflijk: die verschillen op enkele kms! Men zegt dat Antraigues een microklimaat heeft maar dat zegt “men” van elk dal in de Ardèche. Voorlopig lijkt het echter redelijk te kloppen.

Eind april rijdt er een zwarte Saab-cabrio het dorp binnen: Jan, Diana & kids uit Gorinchem melden zich. Hun vervoermiddel is in dit seizoen ideaal. Om het voorbijglijdende panorama te bewonderen zit het autodak vaak in de weg en daar hebben zij dus geen last van. De bergweggetjes zijn vaak smal maar in uitstekende staat. En, niet onbelangrijk: je komt bijna geen tegenliggers tegen! Natuurlijk is hun programma afgestemd op de kinderen. Ze maken o.a. uitstapjes naar het paardenmuseum in Pradel, doorklieven met een stoomtreintje het gebergte van de Ardèche, bezoeken de grotten van Orgnac en maken een tocht te paard vanuit St. Julien de Serre.

Jan, Diana & kids vertrekken voor een van hun uitstapjes.

Ludo en Marie-Thérèse uit Kapellen zijn actieve 55 plussers die tijd tekort komen om alles wat Antraigues e.o. te bieden heeft te bezoeken. Vier dagen zijn ze bij ons maar ze werken een programma van een week af. Met de uitmuntende informatie van het toeristenbureau van Antraigues in de hand vertrekken zij steevast direct na het ontbijt om pas s’avonds terug te keren. Heerlijk is het dan voor ons om de verhalen te horen over hetgeen dat zij hebben beleefd. We schrokken wel toen we hoorden dat zij op een wandelpad vlakbij Vogüé een slang van meer dan 1 meter tegenkwamen. Dat er addertjes zitten is bekend maar zulke reuzenexemplaren… Gelukkig liep dit avontuur goed af.

Ludo & Marie-Thérèse

Op zaterdag 26 april verwachtten we 4 Nederlandse gasten: Peter en Ellis uit Maarsen en Dick en Riëta uit Oosterhout. Zij kennen elkaar want Dick, Peter en Fons hebben in 1990 samen de marathon van New York gelopen. Twee dagen later arriveren Richard en Meryl uit Engeland. Hen hebben we vorig jaar ontmoet in Mexico. Het wordt een vrolijke week waarin heel wat wordt afgelachen. Het hoogtepunt is de verjaardag van kunstschilder Gamon, wiens galerij/atelier zich bevindt tegenover L’Angelot. Behalve kunst exploiteert hij daar ook een illegaal barretje waar zijn 55ste verjaardag uitbundig wordt gevierd. Met z’n allen steken we na middernacht de straat over om in onze eigen bar “La Vigneraie” nog een laatste keer het glas te heffen.

Ellis & Peter en Jan & Diana.

Richard & Meryl krijgen van Ilse uitleg over de Franse kazen.

Behalve feestvieren genieten allen van de vele mogelijkheden die de omgeving van Antraigues biedt: Richard en Meryl is geen wandelpad te dol, zij zijn s’avonds verrukt over de mooie natuur die zij zijn tegengekomen. Dick en Riëta prefereren de verstilde plekjes waar Dick zijn schetsboek tevoorschijn haalt en Rieta haar schrijfschrift. Peter en Ellis gaan naar het beroemdste plekje van de Ardèche: de Pont d’Arc waar het in deze tijd van het jaar goed toeven is in het lentezonnetje. In juli/aug kan je daar “over de kopen lopen” en wordt je gestoord van het lawaai van de voorbij peddelende kayakkers maar in mei is het zalig.

Dick schetst het dorpsplein van Antraigues.

Bijzonder blij waren we met het bezoek van Jacqueline uit Brasschaat. Zij is al meer dan twintig jaar een van Ilse’s beste vriendinnen en we popelden natuurlijk om haar ons nieuwe huis en leefomgeving te laten zien. De week was (weer) te kort. Van een typisch Ardèchoise maaltijd in de auberge te Bise tot een tocht naar het hoog (maar vlakbij) gelegen plateau, een tocht naar de waterval van Ray Pic en een wandeling vanuit Antraigues naar het kasteel van Craux. En niet te vergeten de gezellige avonden in de herberg met vaak pittige (!) discussies over allerhande wereldkwesties. Dit dorp biedt de rust om diepgaand te discussiëren. Je bent overal “ver” vandaan (we hebben zelfs geen tv) maar dit “gemis” geeft de inspiratie om afstand te nemen van de dagdagelijkse informatielawine en al pratend met en luisterend naar anderen te trachten een mening te vormen over wat zich momenteel allemaal afspeelt op onze planeet. Wat ons betreft: voor herhaling vatbaar!

Jacqueline fotografeert de uitbundige nacissenweides op het plateau (ca 1.300 m) op 30 min van Antraigues.

Begin mei komen Marion en Geert uit Maastricht op bezoek. Al de eerste dag kan Marion niet weerstaan aan de verleiding om de bloemenpracht in onze tuin te aquarelleren. Zij hebben een verblijf van 2 weken geboekt hetgeen hen in staat stelt om optimaal te profiteren van alle aspecten die de omgeving biedt. Per auto worden veel dorpen, markten en stadjes bezocht. Per fiets doen Geert en Alphonse alle cols van de lage Cevennen, tochten van ca 2 uur die door een gevarieerd landschap voeren. Maar ook de zalige rust van onze lente-tuin en de terrassen om de hoek op het dorpsplein worden niet overgeslagen.

Marion schildert de tuin

Het resultaat!

Als laatste gasten in deze rij vermelden we zoon Wouter en vriend Bart . De jongens hebben eigenlijk te weinig vakantiedagen voor een trip naar de Ardèche maar met de vrije 1 mei en één snipperdag lukt het hun om nu eindelijk eens te zien waar die Ilse en Fons uithangen. Na een nachtelijke rit rijdt hun oude Peugeotje s’ochtends het dorp binnen en na een hartelijk weerzien kruipen ze eerst onder de wol. Natuurlijk bezoeken we samen met hen de omgeving. T.n.v. Antraigues het plateau van de Cevennen waar miljoenen wilde narcissen een geel lentetapijt vormen. Daags erna bezoeken we in het zuiden enkele middeleeuwse dorpjes en de Gorges d’Ardèche. Op de terugweg naar Antraigues rijden we dan door een schitterend gebied vol wijngaarden en lavendelvelden en we nemen ons voor om hier in juli terug te komen wanneer de lavendel in bloei staat.


Wouter en Bart voor de Gorges d’Ardèche

Bovenstaande opsomming van gasten is niet uitputtend. Fransen, Duitsers en Spanjaarden stapten ook al binnen. Het geeft wel een beeld van enkele bezoekers van onze eerste maanden: mrt/apr/mei 2003. Door (e)mailings zoals deze en door kleine advertenties in Standaard en Volkskrant is de toeloop van gasten voor de komende maanden buiten verwachting. In alle maanden zijn echter nog mogelijkheden, laat je niet ontmoedigen! Het valt ons wel op dat de Belgische Standaard veel beter respondeert dan de Nederlandse Volkskrant. De Nederlander kampeert blijkbaar liever of huurt een huisje in Frankrijk. Waarschijnlijk heeft hij huiver voor de Franse taal. De Vlaming vertoeft graag in een chambres d’hôtes of hotel maar spreekt dan ook meestal Frans.

Bij ons maakt dat allemaal niet uit. Frans, Engels, Nederlands, Duits, Spaans. Hoe klein we ook zijn: het is een internationaal gebeuren en daar voelen wij ons zeer wel bij! Bovendien zullen alle gasten die ons hebben bezocht beamen dat zo’n verblijf van enkele dagen in een Frans dorp de mogelijkheid biedt voor spontane contacten met de plaatselijke bevolking. Naast de cultuur, natuur en allerlei activiteiten blijkt dat voor velen het bijzondere van een verblijf in Antraigues en in L’Angelot!