en enige maanden geleden…

Bijna 4 maanden geleden, in een ijskoude januarinacht, kwamen wij aan in Antraigues. Het was er letterlijk ijselijk stil. Haast doods. De buurvrouw waagde zich één moment op haar balkon om onze huissleutel toe te werpen. Waarna zij weer schielings achter haar warme kachel dook.
Het slot knarste en we gingen de drempel over van onze toekomstige woning. Een huis dat al maanden onbewoond was en dat we zelf al maanden niet meer hadden gezien. Het was er muf, stoffig, donker en koud. Vooral koud. Maar ja, we hadden afscheid genomen van België, dus er was maar één weg: Vooruit!

Het eerste vuur in de open haard.

Enkele dagen later waren er ogenblikken dat we het niet meer zagen zitten. We vroegen ons af hoe we in godsnaam hadden kunnen besluiten om al die geborgenheid van ons vertrouwde leventje achter ons te laten. We kenden nog niemand in Antraigues. We zagen haast niemand, iedereen bleef binnen. We moesten honderd dingen tegelijk doen, het een nog dringender dan het ander: electricien, loodgieter, notaris, verzekeringen, telefoon, internet, stadhuis en ga zomaar door. We waren blij om s’avonds ons kermisbedje op een luchtmatras te kunnen opzoeken. We haatten het om s’ochtends te moeten opstaan.

Winters uitzicht vanuit een gastenkamer.

Toen werd het half januari en kwamen onze Belgische vrienden Stef en Sjat. Met hen beleefden we een ongelooflijke werkweek. Heel wat gelachen, gepraat, heerlijk gegeten en gedronken, schitterende wandelingen gemaakt en vooral: flink opgeschoten met bricoleren. Die Stef is een wonderboy, heeft voor alles een creatieve oplossing en start direct met de uitvoering. Hij timmerde een kast, plaatste verschillende oude deuren, herstelde kastanjehouten vloeren op de gastenkamers, maakte een vals plafond in onze living, laste van alles aan elkaar etc. Fons volgde hem op de voet en keek de fijne kneepjes af. Die zullen in de toekomst van pas komen want in een huis uit ca 1880 valt altijd wel iets te bricoleren.
Maar het belangrijkste was: wij zagen het weer helemaal zitten.

Met Stef en Sjat aan de wandel door de kastanjewouden in januari.

Inmiddels leerden we ook veel mensen kennen. Dat ging op een gegeven moment vanzelf. Ons moet niemand meer zeggen dat de Fransen gereserveerd zijn. Dat geldt in ieder geval niet voor de mensen hier in de Ardèche. Wat een gastvrijheid, wat een warmte stralen zij uit. We hebben het gevoel dat we er al helemaal bijhoren! Toen we op 1 maart onze deuren openden kwam het halve dorp dan ook een kijkje nemen (zie de vorige nieuwsbrief).