Zijn we al geïntegreerd in Antraigues?

Integratie, de kranten staan er vol van tegenwoordig. Maar hoe zit het eigenlijk met onze eigen integratie in de Ardèche? Waarvoor kozen we voor Frankrijk? En zijn de verwachtingen die we koesterden uitgekomen? Kwamen we om uit te rusten, een heerlijk ontspannen leventje te leiden, of hadden we nog andere ambities?

Platte rust? Dan wordt genieten van Frankrijk gereduceerd tot genieten van het klimaat, de wijn de maaltijden en de mooie dorpen en landschappen. Daar is natuurlijk niets mis mee. Heerlijk om zo een vakantie van enkele weken door te brengen. We hebben het vroeger talloze keren gedaan. Maar nu is onze optiek heel anders. In de kop van deze nieuwsbrief staat het treffend geformuleerd: “Leven, liefde en werken in een Frans dorp”. Heel wat anders dan “vakantie vieren in Frankrijk.” Voor ons is integratie in de Franse gemeenschap dan ook heel belangrijk. We beseffen overigens goed dat we niet de illusie moeten hebben om ooit volledig geïntegreerd te raken. Dat kan niet. Zelfs Fransen van buiten de Ardèche die al jaren wonen in Antraigues bekennen dat ze niet volledig zijn geïntegreerd. Voor ons als buitenlanders is dat nog moeilijker.

Maar: we zijn op de goede weg! Toen we een jaar geleden op het plein stonden te kijken naar het jeu de boulen gunden de spelers ons geen blik waardig. Nu komen ze een hand geven, maken een babbel met ons, nog sterker: we worden uitgenodigd om met hen mee te spelen. Ze hebben ons de hele winter zien bewegen in Antraigues, hebben ons zien zwoegen aan het huis, zagen dat we aanwezig waren bij allerlei optredens en vergaderingen. Vaak waren wij dan de enige niet-Fransen! En zo langzaam maar zeker zijn ze gaan ontdooien en geven ze ons het gevoel dat we erbij horen. En dat is voor ons een heerlijk gevoel!


De Franse vrienden op bezoek bij L’Angelot. Ilse heeft een typisch Antwerps gerecht bereid: “bollekes van den dam”. Ze smulden en het was een toffe avond.

Al dagdromend filosoferen we wel eens over onze toekomstplannen. Blijven we in Antraigues? Blijven we in Frankrijk? Gaan we ooit terug naar Nederland of België?
Nou nee, dat laatste, daar hebben we voorlopig helemaal geen zin in. Naar een andere streek in Frankrijk verhuizen dan? Onze L’Angelot verkopen, en dan ergens een romantisch boerderijtje kopen tussen de wijngaarden en de zonnebloemen, vlakbij een pittoresk Provençaals dorp… Enige jaren geleden, toen we droomden van wonen in Frankrijk was dat het visioen, maar nu zijn we er achter gekomen dat integratie, oftewel sterk sociaal contact met de andere bewoners voor ons het geheim is. We hebben dat in Antraigues gevonden en kunnen ons moeilijk voorstellen dat we hetzelfde elders weer gemakkelijk kunnen gaan vinden.

Het is als het verschil tussen inhoud en uiterlijk. Misschien klinkt dat wat pretentieus, maar toch zijn we voor ons gevoel op de goede weg om hier in Frankrijk een nieuwe inhoud te geven aan ons leven. Een beetje daarvan proberen we ook mee te geven aan de gasten die ons bezoeken. We ervaren het altijd als positief wanneer we samen met gasten iets beleven in het dorp waarbij spontane contacten ontstaan met de lokale bevolking. Vaak zie je dat toeristen zich weinig gelegen laten liggen aan de Fransen. Men komt immers omdat Frankrijk zo’n mooi land is en niet omdat de Fransen zo aardig zijn. Maar als je ontdekt dat die chauvinistische Galliërs op de keeper beschouwd hele aardige en interessante mensen zijn, waarvan je heel wat kan opsteken (en zij van jou) dan heeft je verblijf in Frankrijk absoluut een meerwaarde.

Dat nu is een van de bijzondere punten van een verblijf bij L’Angelot! Daarvoor hoef je dus ook niet alleen te komen tijdens het hoogseizoen!

En wat die integratie betreft: ach, we doen daar niets speciaals voor behalve dat we open staan: aangespoelde Fransman of échte Ardèchois; Vlaming, Waal of Zwitser; Nederlander of Duitser; permanente bewoner of 2e huisbezitter: voor ons maakt het allemaal niets uit. We zitten in het centrum van het dorp, iedereen voelt zich bij ons welkom. Het lijkt vaak de zoete inval! Onze gasten fietsen daar vrolijk doorheen en ontmoeten op spontane wijze regelmatig onze vrienden. Zij maken dan kennis met het leven in Antraigues zoals al die verschillende mensen dat beleven. Misschien is dat wel de reden waarom veel gasten die ons in 2003 bezochten dit jaar terugkomen.