Beneden de berg stromen 2 van de riviertjes waar Antraigues tussen ligt: de Bise en de Mas. We steken die over en volgen dan een ezelspad dat ons naar Genestelle zal brengen. Voortdurend bewonderen we hierbij het uitzicht op de valei van de Bise. Midden in die valei ligt het monumentale pand “Les Palets”. Een xxx-eeuws huis dat destijds gebouwd werd door een van de drie graven van Antraïgues. Nu is het in het bezit van de familie Saussac, goede vrienden van ons die het gebruiken als zomerhuis. Jean Saussac heeft er over de volledige zolderverdieping zijn immense schildersatelier. Ilse is er laatst op bezoek geweest en was onder de indruk. Ik hoop er eerstdaags te gaan fotograferen.
Op de achtergrond Antraigues en links onder: “Les Palets”.
Ons volgende oriëntatiepunt is de mas “Le Berthy”. Hier wonen hoog op de heuvel onze Nederlandse vrienden Jacques en Wil. Als gepensioneerd dirigent organiseert hij regelmatig master classes voor jonge musici. Ze hebben de hooizolder omgebouwd tot een schitterende concertzaal waar Jacques graag achter zijn vleugel vertoeft. Als een onvervalste Florence Nightinggale voorziet Wil Ilse’s verfomfaaide vinger van een ordentelijk verband en na een kop koffie verlaten we Le Berthy en wandelen door Genestelle.
Vanaf de mas Le Berthy heb je een adembenemend panoramisch vergezicht.
Na Genestelle komen we op het hoogste punt van onze wandeling: bijna 800 m. De truien hebben we inmiddels uitgetrokken, veel te warm! Op een rotsblok genieten we van de meegebrachte boterhammen en een half flesje Merlot. Vanaf hier dalen we gestadig. Het uitzicht is overweldigend. Beneden ligt rechts het dorpje Bise, links ligt op de schaduwzijde van de bergen nog sneeuw en recht voor ons zien we het magnifieke schouwspel van de Cevennes Ardèchoises. De rust is zalig, alleen een plots laag overvliegende Mirage verstoort dit beeld enkele seconden.
“Op een rotsblok genieten we van een boterham en een half flesje Merlot”
Vlak voor Bise komt ons een schaapsherder met kudde tegemoet. Natuurlijk maken we daar een babbel mee. Het blijkt dat zijn vrouw de chambres d’hôtes van Bise runt. Dus we zijn zowaar collega’s! Natuurlijk wil hij van ons het naadje van de kous weten. Une Belge et un Hollandais die dezelfde job doen als zijn vrouw, dat komt hij niet elke dag tegen. Wat hem ook verbaast is dat ik er geen andere job naast doe. In Frankrijk worden de meeste chambres d’hôtes nl. gerund door de vrouw terwijl de man een andere baan heeft.
Ils aan de babbel met de schaapsherder van Bise en z’n vader.
Via het gehucht Le Regal, waar we onze vrienden Michel en Francine helaas niet thuis treffen, wandelen we in een klein uur terug naar Antraigues. Op het plein pakken we een kop koffie bij La Montagne. Er wordt trouwens al jeu de boules gespeeld: de straffe knarren hebben jas aan en pet op, en genieten van de winterzon. Deze wandeling die niet in de boekjes staat is ons goed bevallen. We zullen ‘m zeker aanbevelen aan de gasten die de komende tijd bij L’Angelot zijn.