Fait divers d’Antraigues et environs

Volgens van Dale betekent fait divers: “gemengde berichten”. Bij ons: nieuwtjes en wetenswaardigheden van allerlei slag die we het afgelopen kwartaal mochten beleven in en om ons pittoreske dorp. Niet te missen!!!

Vernissage Dina en Alain Duperay
Het is januari 2004 als Ilse bij slager Jean-Pierre kennis maakt met Alain en Dina. Een kunstschildersechtpaar uit Lyon dat zich dan nét heeft gevestigd in Antraigues. Zeer sympathieke mensen die aldra kennismaken met het hele dorp. Harde werkers ook die in enkele weken tijd de cave van hun huis hebben omgetoverd tot een ruime galerie waar voortaan de permanente tentoonstelling is van hun werken. Voor ons dorp is dat fantastisch, het brengt steeds meer leven in de brouwerij.
Tijdens de vernissage op 3 april 2004 loopt het hele dorp uit. Landschappen en dorpsgezichten zijn veelal het onderwerp van hun werken. Inmiddels heeft Alain al enkele schilderijen van Antraigues gemaakt die ongetwijfeld met belangstelling zullen worden bekeken door de komende bezoekers van L’Angelot.


Het gelukkige schildersechtpaar tijdens de vernissage met Jean Ferrat (rechts)

Hommage aan Jean Ferrat
Een sympathiek initiatief, muzikaal begeleid en georganiseerd door Dominique Dumont, gitarist en pianist. Een heerlijke middag werd het en een nog ongelooflijker avond. De salle des fêtes van Antraigues zat barstensvol toen om 5 uur s’middags de eerste solist het podium betrad. De warmte (niemand wist hoe de verwarming uit moest) kon niet verhinderen dat het publiek én Jean Ferrat met echtgenote Colette genoten van een verrassend en spontaan optreden. Zo’n 30 Antraigenaars zongen een liedje van de maestro en hoewel er natuurlijk wel eens een tenenkrommende valse noot ontglipte was de stemming “top”.
Ter afsluiting kwamen alle deelnemers op het podium en zongen “Chante l’Amour”, al snel door de hele zaal meegezongen. En toen gebeurde het: Jean, bescheiden op de derde rij gezeten, kwam naar voren, nam de microfoon en zong mee uit volle borst. Werkelijk een unicum want het is ruim tien jaar geleden dat hij voor het laatst was opgetreden.


Jean Ferrat zingt enthousiast mee met het slotlied:” Chante l’Amour à Haute Voix”.

Na afloop had Dominique Dumont alle deelnemers uitgenodigd voor een drankje en hapje in zijn huis. Daar werd nog tot ver na twaalven doorgemusiceerd. Beurtelings de gitaar oppakkend of achter de vleugel gezeten passeerde een keur aan Franse chansons, uitgevoerd door een groot aantal mensen. Wat een fantastisch cultuurgoed is dat Franse chanson! Daar kunnen wij in België en Nederland puntje aan zuigen! Natuurlijk kwamen verschillende composities van Ferrat ook hier weer voor het voetlicht. Jean zong de coupletten(zonder microfoon) en wij het refrein. Nog steeds heeft hij een bijzonder soepele warme stem, jammer dat hij niet meer optreedt… Iedereen was het er over eens, dit was een unieke gebeurtenis in Antraigues en zij die erbij waren zullen deze ervaring koesteren als een kostbare herinnering.


In de huiskamer van Dominique zingen Jean Ferrat en echtgenote Colette mee tijdens een historische avond.

Aria’s uit Italiaanse opera’s
Maanden hadden we ernaar uitgekeken en op Pinksterzondag was het zover. Uit Nederland kwam een 38 man sterk symfonieorkest, gecompleteerd met 2 Belgische, een Nederlandse en een Roemeense operazanger. Op het programma: aria’s uit Italiaanse opera’s. Om er ook een Franse noot aan te voegen zong een jong talentvol meisje uit de Ardèche enkele chansons van Jean Ferrat. Het geheel was georganiseerd door Jacques en Wil Wijnen, onze Nederlandse vrienden die hier ook het hele jaar wonen.
Terwijl zondagmiddag nog volop werd gerepeteerd op het dorpsplein, tevens voor het doen van een soundcheck, kwamen regenwolken aan het firmament. Toen de eerste druppels vielen werden violen, cello’s en contrabassen spoorslag in hun foedralen opgeborgen en zocht iedereen beschutting bij Lo Podello.


Tijdens de buiten repetitie. Even later hielden we het niet droog en werd een romantische avond op het plein vervangen door een artistiek hoogstaand optreden in de feestzaal van Antraigues.

In de zaal. Jacques Wijnen dirigeert en de Roemeense tenor Alexeï Grigorev zingt uit volle borst.

Het verjaardagsfeestje van Alphonse
Ilse had het weer eens voor elkaar: volslagen verrassing! Twee dagen voor Alphonse’s verjaardag druppelt daar plots rond achten de een na de andere vriend naar binnen met kadootjes en felicitaties. Fransen, Zwitsers, Belgen, Nederlanders: het hele stel was compleet. Zonder ook maar iets te kort te willen doen aan de heerlijke flessen en de interessante boeken viel de chocolade taart die gepensioneerd patissier Michel had gecreëerd toch wel letterlijk het meest bij iedereen in de smaak. En zeker niet in het minst bij de jarige.

Michel snijdt de taart aan en…kan er precies niet afblijven. De jarige. Watertandend lekker, die luchtige chocolade delicatesse.

Uitstap naar Aix en BCN
Zo af en toe springen we in onze Renault Grand Espace (waar je heerlijk in kan slapen) en trekken er enkele dagen tussenuit. Vanuit Antwerpen deden we dat ook vaak en dan was een fietstocht in Nederland of een uitstap in de Ardennen vaak de bestemming. Nu ligt er een heel nieuw gebied binnen de cirkel, wanneer de passernaald op Antraigues staat. Hoe groot je die cirkel maakt? Ach, we gingen o.a. naar Barcelona, kwestie van 500 km, oftewel 5 uur rijden. Goed te doen als je afwisselt achter het stuur. Op de terugweg verlieten we die stad om 5 uur en s’avonds om 10 uur stonden we weer voor L’Angelot!
De andere trip leidde naar Aix-en-Provence, veel dichterbij en ook prachtig. In Aix overnachtten we bij Franse vrienden die ons en passant s’avonds uitnodigden in een restaurantje in Marseille. Schitterend gelegen aan de jachthaven, prachtig opgeknapt, met zicht op het stadhuis van Marseille.
Daags erna was het markt in Aix en de grote oude binnenstad was een genot om gelukzalig in te slenteren. Het weer werkte goed mee en de combinatie van zuiders flegma, verbazende mode en portable gekwetter was een “verademing” voor ons, Antraiguaanse dorpelingen. Ja, af en toe is het wel lekker om dat “slow live” dorp even te ontvluchten en je te laven aan de geneugten van de big city.
Barcelona was zoals steeds een onderdompeling in ongelooflijke architectuur, snelheid, groei, energie, haast en veel Cultuur. Allemaal dingen die je bij ons in Antraigues maar mondjesmaat vindt en waarom het bij ons zo zalig toeven is. Druktemakers zijn er in Antraigues amper, in BCN des te meer. Maar wel heerlijk om er eens even in te duiken en dan nog heerlijker om terug te komen en je opnieuw bewust te zijn van de voor ons al haast vanzelfsprekendheid van landelijk leven in ons nochtans levendige dorp. “Veel te druk, jullie dorp”, zeggen vrienden die 5 of 10 minuten buiten Antraigues wonen, midden tussen de kastanjebomen, in een gerestaureerde mas. Voor hen is Antraigues de grote stad. Lachen eigenlijk, we zijn een dorp van amper 500 zielen! Ach ja, alles is relatief, behalve de mens…

Barcelona. Hier wandelt Ilse op het terrein van “ Forum 2004” een soort van wereldtentoonstelling met als thema grensoverschrijdende cultuur, sociale integratie en ecologie. Een voetbalveld- groot zonnepaneel is een van de blikvangers. Forum 2004: voor ons was het de aanleiding om nog eens naar BCN te gaan, een aanrader! (open tot half september 2004)


Aix-en-Provence. Er is al veel gerestaureerd in de oude binnenstad maar nog niet alles.

Le temps des Cerises…

…is de titel van een schitterend chanson waar we steeds aan moeten denken in de periode dat lente overgaat in zomer. We zitten hier in het centrum van de Ardèche dan ook in een streek vol kersenbomen en van links en rechts wordt ons gevraagd om toch a.u.b. te komen plukken voordat de rijpe kersen spontaan van de bomen vallen en wegrotten of een prooi zijn voor de vogels. Begin juni zijn we gaan plukken bij vrienden die in Chassier wonen. Onze gasten van dat moment: Bert en Tine en Eric en Mieke voelden hier ook wel voor en samen hebben we er vakkundig voor gezorgd dat er aan de 3 bomen die ons waren toegewezen geen kers meer hangt. Eric tikte daags erna in Aubenas nog een “kersenontpitter” op de kop en daarna kon het monnikenwerk beginnen: een voor een de kersen ontpitten zodat Ilse er confiture van kon maken. Dat is inmiddels goed gelukt en onze gasten kunnen de komende zomer bij het ontbijt genieten van home made jam, oftewel “produit du terroir” zoals de Fransen dat zo mooi noemen.


Onze pluk in volle gang: Links deels verscholen achter het gebladerte Eric (in plukbroek), dan Mieke gereed met de dozen, vervolgens onverstoorbaar doorplukkend: Tine en Bert.

De eerste EWR-fietsters
Met de Nederlandse organisatie “Eigenwijze Reizen” (EWR), heeft L’Angelot een samenwerkingsverband. EWR richt zich op fiets- en wandelvakanties in vele landen in Europa en daarbuiten. Een nieuwe fietsreis dit seizoen is een trektocht door de Ardèche waarbij verschillende hotels worden aangedaan. De bagage wordt dan steeds door het hotel vervoerd naar de volgende overnachtingplaats. L’Angelot is als enige chambres d’hôtes uitgekozen om deze gasten te herbergen.
Op 25 mei was het zover: de eerste EWR-fietsers, pardon fietsters kwamen eraan. Twee vriendinnen uit Rotterdam, Lony en Gerrie, die al heel wat fietservaring achter de rug hebben. En dat bleek ook wel nodig te zijn. Ondanks hun getraindheid en prima kwaliteit hybride fietsen en ondanks het goede weer, vonden ze de tocht van Privas naar Antraigues behoorlijk pittig. Stel dat het straks 35 of 40°C wordt…
De dames bleven 2 nachten in L’Angelot. De dag in Antraigues kon worden gebruikt als rustdag maar er was ook een fietstocht voorzien en natuurlijk kozen zij voor het laatste. Deze door Fons uitgestippelde tocht bleek toch aan de zware kant: er zat een helling bij van bijna 3 uur stijgen… Maar hoewel Lony en Gerrie daarna kozen voor de verkorte afdaling richting Antraigues hadden ze genoten van de schitterende landschappen.
Voor 2006 overweegt EWR ook een wandelvakantie op te nemen in hun programma met als standplaats L’Angelot. Vanuit Antraigues kunnen talloze wandelingen worden gemaakt, goede wandelkaartjes zijn beschikbaar en de paden zijn goed aangegeven.


Het verblijf bij L’Angelot zit erop. Ilse zwaait Lony en Gerrie uit en Fons zal even later hun bagage naar het volgende hotel brengen.

Chinezen boulen in Antraigues
En plots hingen er affiches in Antraigues. T.g.v. de 1 mei viering zal er een jeu de boules ontmoeting plaatsvinden tussen…China en Antraigues. Ja, echt waar, ga er maar aan staan, een heuse interland op ons dorpsplein? Hier wilden we het fijne van weten. Wat bleek? Bernard Champay, meervoudig wereldkampioen jeu de boules en woonachtig in Antraigues doet veel zaken met China. Hij reist er regelmatig naartoe en is tevens afgevaardigde voor de FIB (Internationale jeu-de-boule bond) in China. Hij heeft dus goede contacten en heeft ervoor gezorgd dat een team van Chinese speelsters naar Antraigues kwam.
Vijf mooie Chinese meiden, kompleet in knalrood sportief jack en geschoeid op splinternieuwe Nikes arriveren in het dorp. Opwinding alom. Het dorp loopt uit om deze exotische dames te bewonderen en…men is natuurlijk ook benieuwd om hen aan het werk te zien bij het jeu de boulen. Wat dat laatste betreft: veel beter dan de gemiddelde gast van L’Angelot scoren ze niet. De spelregels moeten ook nog vlug even worden uitgelegd. Maar dat drukt de pret niet. Na aanvankelijke schuchtere contacten via een meegekomen Chinees-Franse tolk worden de dames al snel wat losser en wordt er tussen dorpelingen en Chinezen druk en lachend gegesticuleerd. Kortom: de communicatie is geen enkel probleem. Natuurlijk is het niet een echte landenwedstrijd. In dit tweedaags toernooi t.g.v. de Dag van de Arbeid werden de Chinese dames gewoon verdeeld over de verschillende teams. Voor de gelegenheid is het plein fleurig versierd met rode Chinese vlaggen. In hoeverre e.e.a. ook verband hield met het communistische verleden (en heden) van Antraigues, daar hebben we het raden naar.


Elegantie, een mystieke oosterse glimlach en een rood jasje. Zo kan je dus ook jeu de boules spelen


De mannen van Antraigues kijken hun ogen uit naar deze dames van een andere planeet die hun plein even hebben bezet.

Marché au Puces chez L’Angelot
Vlooienmarkt, wie heeft er nooit een bezocht tijdens een vakantie in Frankrijk? En toch is het altijd weer leuk. Ook Antraigues kan er wat van, dit voorjaar hadden we er zelfs twee. Nog leuker dan over zo’n markt te wandelen en te speuren naar een leuk koopje is zelf iets verkopen. Wijzelf en verschillende vrienden hadden spullen genoeg die we eigenlijk kwijt wilden en omdat L’Angelot strategisch gelegen is op het straatje dan naar de markt toe leidt besloten we om alle spullen te verzamelen en pontificaal voor onze deur plaats te nemen. We waren dus de eerste stand die de bezoekers tegenkwamen nadat ze beneden het dorp hun auto hadden geparkeerd en, niet onbelangrijk: tevens de laatste stand voor als ze op de terugweg waren. Dit werkte als een tierelier! Massa’s “oude” kleren van Annick, Wil en Ilse hingen keurig geprijsd in rekken en op tafels hadden we alles uitgestald dat ons maar enigszins verkoopbaar leek. Dingen waarvan je nooit verwachtte dat iemand er belangstelling voor zou hebben vlogen als eerste de deur uit. Je kon er absoluut geen pijl op trekken.
En dan die gesprekken. Zowel Franse als buitenlandse toeristen knoopten gesprekken met ons aan en ook de dorpelingen lieten zich wat dat betreft niet onbetuigd.
Toen we eind van de dag een flesje wijn opentrokken en met buren en passanten het glas hieven was de schoenendoos goed gevuld met biljetten en munten en hoefden we minder spullen op te ruimen dan we hadden verwacht. Binnenkort is het weer vlooienmarkt, we verheugen ons daar al op!

Ook Fabrice van ons toeristenbureau kwam langs. Hij kocht een leuk kleedje voor zijn Céline.


Standwerkster Ilse Janssens in het frisse voorjaarszonnetje.

Tot zover deze eerste aflevering van “Fait divers”, ongetwijfeld volgende keer weer, oftewel meer, want er gebeurt hier zoveel dat vermeldenswaardig is, dat kunnen we je niet onthouden!

L’Angelot als incentive!?
Steeds vaker komt het voor: er wordt bij ons een kamer gereserveerd voor enkele nachten of voor een hele week en het blijkt dat deze gasten hun verblijf om een of andere reden van iemand cadeau hebben gekregen. Zo hadden we al twee zilveren huwelijksparen op bezoek die hier ter plekke na aankomst het van de kinderen gekregen geschenk openenden. Onlangs openden Eric en Mieke de van hun kinderen meegekregen brief, die luidde:

Lang hebben we gedacht, wat moeten we bedenken…
Willen we hen een nieuwe badkamer schenken…
Een nieuwe eetkamer, of ineens een nieuw huis…
Maar dat leek ons een te zware verhuis…
Daarom: een weekje weg is ook al iets waard…
De route die vindt je wel op de kaart.

Geïllustreerd met van onze website overgenomen foto’s van L’Angelots’ badkamer, eetkamer etc. en vergezeld van een routeplanner uitprint die de kortste weg wees naar Antraigues was dit een schitterend voorbeeld van een origineel cadeau dat een schot in de roos bleek!

Ook als “incentive” voor zakelijke relaties is L’Angelot overigens in de picture. Als je een relatie écht iets persoonlijks wilt geven, is een verblijf bij L’Angelot een prima keuze. Wij zijn blij met die ontwikkeling en juichen dit toe. We zouden ons zelfs kunnen voorstellen dat we bijv. een geschikt adres zijn waar grafici een weekje kunnen onthaasten. Waar kunnen die immers beter op adem komen dan bij een echtpaar dat samen meer dan 30 jaar ervaring heeft in het grafisch commerciële gebeuren en dat nu de scepter zwaait over een piepklein “hotelletje”, in een dorp waar de tijd is blijven stilstaan, dat gelegen is midden in de natuur? Dus: als er grafische managers zijn die dit lezen, aarzel niet! Dit is gegarandeerd het ideale adres voor een ontstress-week op maat! Persoonlijk begeleid door Ilse en Fons, “Specialisten in Drukken én Ontspannen!”

terug