We volgden het riviertje de Bise en hadden regelmatig een mooi zicht op Antraigues.
Het is een jaarlijkse traditie. Rond 1 november wordt met veel festiviteiten het oogstfeest van de kastanjes gevierd. Vorig jaar misten we dit spektakel omdat we toen in B/NL waren. Maar dit jaar waren we er bij! Het gehucht Bise had de eer om dit feest te organiseren. Een beeldverslag.
Bise is een piepklein plaatsje op 4 km van Antraigues. Ilse en ik zijn er op een zonnige zaterdagmiddag naartoe gewandeld. Zoals als vaker gezegd in deze nieuwsbrief zijn die wandelingen hier van een ongekende rust en schoonheid.
We volgden het riviertje de Bise en hadden regelmatig een mooi zicht op Antraigues.
De enige straat van Bise was een lint van steenkappers, mandenmakers, houtbewerkers en natuurlijk alles wat te maken heeft met het telen, oogsten en verwerken van kastanjes. Natuurlijk kon Ilse het niet laten om plaats te nemen op het krukje van de mandenvlechter. En ze vlechtte het taaie kastanjehout zo goed dat ze werd gevraagd om de hele middag op die kruk te blijven zitten om dit edele ambacht aan den volke te demonstreren.
Maar de geuren van allerlei heerlijke kastanjegerechten lieten onze neusvleugels niet onberoerd en toen het water ons in de mond liep aarzelden we niet langer en gaven ons over aan de culinaire dorpsgeneugten des levens en genoten van een zalige kastanjesoep (met spekjes).
Omdat we ondertussen jan en alleman hier in de omgeving kennen konden we er niet aan ontkomen om te pas en te onpas met deze en gene het glas te heffen hetgeen overigens een onverdeeld genoegen was. Ilse en vriendin Linda werden op vermanende edoch vriendelijke toon aangesproken door de plaatselijke champetter die zich ervan wilde vergewissen of de dames zich niet schuldig maakten aan overdadig alcoholgebruik.
Ondertussen draaide de kastanjepofmolen onverstoorbaar boven het houtvuur. Voor ene euro kreeg je een puntzak van deze lekkernij.
Op de terugweg wandelden we door de zelfde vallei, naderen hier Antraigues en….
…maakten nog een mooie opname van ons dorp vlak voordat de zon achter de bergen verdween.
Natuurlijk zijn we s’avonds nog eens terug geweest om te genieten van de gemeenschappelijke maaltijd waarvoor we hadden ingeschreven. Het was een heldere maar frisse nacht maar door de warmte van een immens open vuur midden op het plein, af en toe een glas rode wijn en hand-in-hand dansen om het vuur op de muziek van een plaatselijk bandje hielden we ons meer dan warm.
Het was een mooie dag en we zien al uit naar volgend jaar wanneer dit feest weer plaats vindt in onze achtertuin: oftewel ons “eigen” Provencaalse dorpsplein!