nr 22  /  augustus 2008 

 

Tijdens de oogstfeesten van de kastanje bieden de restaurants gerechten aan waarin kastanjes zijn verwerkt. Ook een bezoek aan het kastanjemuseum en andere activiteiten behoren tot de mogelijkheden. Wandelen door de kastanjeboomgaarden en genieten van de herfstkleuren is beslist een aanrader.

 

 

 

 

Voorzover wij weten is l’Angelot de enige B&B die consequent een 3–maandelijkse nieuwsbrief zet op het internet. Een nieuwsbrief overigens die wordt verstuurd naar zo’n 2000 adressen!

We vinden het op z’n zachts gezegd opmerkelijk dat niemand anders dit doet want we weten hoe goed deze nieuwsbrief werkt.

Gasten die al zijn geweest worden bevestigd in hun gevoelens van “dat was toch wel iets speciaals daar in Antraigues”. En ze komen dan ook vaak terug en/of doen via ‘mond tot mond’  kond van hun ervaringen hier in Antraigues en motiveren hun vrienden, buren, familie om deze kant op te komen. Én dat lukt vaak!

“ Adspirant” gasten, zij die allang hadden willen komen maar die jaar-na-jaar hebben uitgesteld om die stap naar het zuiden te zetten (om wat voor reden dan ook) worden er elke 3 maanden aan herinnerd dat uitstel geen reden mag zijn voor afstel en steeds weer krijgen we dan ook reserveringen van bekenden uit een soms ver verleden die plots opduiken en een verblijf boeken bij l’Angelot.

Dan zijn er natuurlijk collega chambres d’hôtes (van wie we er veel persoonlijk kennen) die met belangstelling lezen wat die dekselse Ilse en Fons nu weer hebben te vertellen. Wij hebben geen geheimen, we stralen onze belevenissen graag uit!

En, misschien nog het belangrijkst: deze nieuwsbrief is een manier waarop onze familie en vrienden ons kunnen volgen.

Last but not least is het voor onszelf heerlijk om te bladeren in de ordner met uitgeprinte Bengeltjes, een vervolgverhaal dat inmiddels ruim 5 jaar beslaat en dat nu al aanleiding geeft tot momenten van opperste extase, hang naar een zalig verleden of  naar weemoedige nostalgie, naar puurheid, eenvoud van het leven zoals we dat hier hebben leren kennen en zoals we dat enkel nog tegenkomen in documentaires over de fifties en sixties zoals we er toevallig vanavond weer eentje zagen op de Franse televisie.

Bovendien zijn de Bengeltjes een mooie basis om uit te putten wanneer we, terugkijkend op ons chambres d’hôtes avontuur, ooit “het boek” gaan schrijven met anekdotes over ons B&B-verleden. De titel  kennen we al maar verklappen we nog niet.

 

 

Graag zouden we ook een Franstalige versie van Het Bengeltje maken, succes verzekerd dat is evident maar…helaas is onze kennis en kunde van de Franse taal niet afdoende. De mondelinge communicatie met Frans sprekenden is geen enkel probleem. In tegendeel, zelfs Alphonse krijgt geregeld complimentjes toegezwaaid als hij zijn steenkolen Frans ten berde brengt. Maar we kunnen ons niet veroorloven om ons Franstalig adressenbestand af te schrikken met onze avonturen in een soort van “ hottentot-Frans”.  Overigens komt pakweg 50% van onze gasten uit Frankrijk, met name uit de naburige departementen Drôme, Gard en Vaucluse en daarmee zijn we erg blij. ‘Nooit de thuismarkt verwaarlozen’ zei ooit mijn leraar  marketing en dat hebben we goed in onze oren geknoopt.  

 

 

 

Genoeg gepraat, we willen onze vertelsels graag staven met illustratieve bewijzen. Geen probleem, spreken/schrijven was nooit onze sterkste kant, en beelden zeggen meer dan woorden, bovendien: we hebben deze Bengel geen braaf uitgewerkt scenario klaarliggen (gewoonweg geen tijd voor gehad), dus: we hebben geknipt en geplakt uit ons fotobestand van de huidige Zomer 2008. Daar gaan we voor een dertigtal foto's:

 

In de vorige Bengel (nr 21) kondigden we het aan: Fons gaat rondtoeren in de Ardèche met z’n fotocamera in de rugzak. De eerste resultaten kan je hier bekijken. Op ’n zwoele zomeravond eind juni sprong hij op z’n trottinette en spoedde zich voor het ondergaan van de zon naar het ‘plateau’, zo’n 20 km ten noorden van Antraigues. Eerste foto: de Gerbier du Jonc, een vulkanische berg bij alle Fransen bekend als de plaats waar zich de bron van de Loire bevindt. Getrokken vanuit het zadel. Dezelfde avond genomen:

Typische contouren van de Ardèche, de zon gaat onder in het westen. Even later passeer ik de ‘Ferme Bourlatier’, een beroemde Ardèchoise boerderij:

De echte zonsondergang liet nog even op zich wachten maar daar kwam’ie dan, vlug de motor aan de kant, juiste lens erop schroeven en voila:

Het lijkt zomaar een mooie lucht maar de kenner zal links de  'kaboutermuts' van de Gerbier de Jonc herkennen en de tafelberg rechts is het massief van de Mont Mézenc, met z’n 1754 meter het hoogste punt van de Ardèche. De foto is genomen vanuit Mézillac, zo’n 20 min ten noorden van Antraigues.

 

Met de klaprozen op de voorgrond doet dit beeld haast 'Japans gestyleerd' aan. De meeste van onze gasten zullen bovenstaande machtige waterval nooit kunnen zien. Hij ‘doet’ het maar enkele dagen per jaar, na overvloedige regenval. Hij heet  de “Epissard” die op slechts 1 km van ons huis tussen de basaltwanden naar beneden stort. Per motor bezocht ik die ochtend in juni meer plaatsen waar het water kolkte:

 

“Slagroom” noemde ik deze foto. Genomen van het riviertje de Besorgues, op een punt waar drie stroompjes samenkomen. En de volgende is weer vlakbij ons huis:

Het is de brug naar het tennisveld, normaal stroomt het riviertje de Mas eronder door! Genoeg nattigheid, het volgende onderwerp is droger:

 

Een beter beeld om de aangename zon van de Ardèche te illustreren is er niet: De bende van Dirk en Stephan vereert ons elk jaar met een bezoek en telkens weer genieten we in het zonnetje van een uitgebreide en heerlijke lunch. Ons terras met uitzicht op het dorp is daarvoor de aangewezen locatie. Gelukkig is er de schaduw van de kastanjebomen.

Tussen de gerechten door doken we met z’n twaalven in het zwembad maar daar hebben we geen foto van, dan maar eentje zonder zwemmers, oogt ook wel zonnig:

Dat zwembad is echt een “merveille”. Op sommige dagen plonsen we met z’n tienen of meer, andere dagen trekken Ilse en ik rustig onze baantjes en openen daarna de frigobox waar een koele Viognier op ons wacht. Best wel een beetje decadent, eigenlijk:-)

Onze katten kunnen niet zo goed tegen de warmte en doen dan ook hun best om schaduw te vinden bij het zwembad zoals mijnheer Grijs:

Of ze vinden koelte in het bos rondom het huis zoals mijnheer Zwart:

Maar ook de mens zoekt graag de schaduw op wanneer het volle zon is zoals op de volgende foto die we maakten onder de platanen tijdens de poterie markt in Barjac (1 uur van Antraigues):

Waar onder diezelfde platanen een koddig orkestje jong en oud amuseerde:

Op een andere tocht bezochten we Montpezat, 30 min van Antraigues waar in het kerkje de kunstschilder Jean Saussac schitterende fresco’s heeft gemaakt. We fotografeerden een maagd op het dak van de kapel die blijkbaar geen last heeft van de volle zon:

Het geel dat zo mooi contrasteert met de blauwe hemel is bloeiende brem.

In de schaduw van de parasol op ons achterterras schildert Ilse hier onze naam op een houten plankje:

Omdat we midden in het bos zitten, tegen een bergwand aan konden enkele gasten ons bij aankomst niet vinden. Eentje zag het bordje “privé”, durfde niet verder en reed vervolgens achteruit terug naar beneden over het smalle bochtige weggetje, pal naast het ravijn. Nu kan het niet meer missen, het is wel degelijk hier te doen!

 

 

Eerst een beeld van “onze” tennisbaan waar zoon Wouter stijlvol serveert:

“Onze” staat inderdaad niet voor niets tussen vette aanhalingstekens want de tennisbanen (het zijn er maar liefst twee) zijn helemaal niet van ons. Ze liggen wel vlak bij ons huis en gasten van l’Angelot kunnen er gratis gebruik van maken. Je kan bij ons rackets en ballen huren. De banen bevinden zich op 10 min wandelen door een idyllische natuur.

 

Begin juli arriveren 7 Vlaamse wielertoeristen voor een 5-daags verblijf bij l’Angelot.

Direct na aankomst worden de vederlichte koersfietsen naar de garage gebracht. De volgende ochtend staan de heren vroeg op en vlak voor de start van de eerste rit van 146 km staat de spanning en vastberadenheid (en toch ook een vleugje humor) op de gezichten te lezen:

Vier dagen trekken ze erop uit en leggen in totaal meer dan 500 km af. Op dag 3 trek ik de stoute schoenen aan en vraag of ik een stukje mee mag rijden op de motor. Dat mag en de volgende foto’s zijn het resultaat:

Van de zeven wielertoeristen is altijd één persoon chauffeur van de volgwagen. Hierboven rijdt het overige zestal richting Juvinas, nog vlakbij Antraigues. De uitzichten onderweg zijn altijd spectaculair:

Nog even zwaaien naar de fotograaf alvorens er een 20 km lange beklimming wordt ingezet die een hoogteverschil van meer dan 1000 meter overbrugt:

Hoe steil de beklimming ook is, ze blijven lachen al is het behoorlijk afzien:

Willy, die dag chauffeur van dienst staat hier met de volgwagen op de top te wachten op de doorkomst van de eerste renner.. Een mooi plaatje om deze reportage af te sluiten:

Na 4 dagen koersen vertrok de groep spoorslags naar de Alpen (250 km) waar o.a. de Alpe d’Huez en nog enkele kanjers op het programma stonden. Behalve het sportieve gebeuren zullen we nog lang terugdenken aan de gezellige slotavond waarbij de BBQ heerlijk smaakte en Ludwig toonde dat hij niet alleen kan fietsen maar ook op Fons’ gitaar de zaak goed wist te animeren!

 

Naderend onweer is spannend en onweer zelf is ook spannend, tenminste wanneer het niet te lang duurt en dat is hier meestal het geval. Naderend onweer dus, hier in een kleurrijk dorpje ten zuiden van Antraigues:

En hieronder Antraigues zelf, midden in een gigantische hoosbui, waarbij het midden op een zomerse dag aardedonker werd, de vallei verlicht was door bliksemflitsen en waarbij de donderslagen onheilspellend rolden door de dalen (foto genomen uit ons venster)

Diezelfde avond zaten we alweer heerlijk in het zonnetje buiten op het terras te eten. Ook dat is de Ardèche!

 

En nà zo’n regenbui moet je uitkijken dat je hier niet uitglijdt over de naaktslakken, zoals hier op ons pad:

Sommigen zijn niet helemaal naakt:

En bij het onderwerpje “fauna” kan niet de foto ontbreken van de pad met z’n baby op de rug die we maakten in het zwembad:

Vooral wanneer het geregend heeft zitten er padden in de skimmers van het zwembad maar dit lieflijke tafereeltje maken we niet elke dag mee!

 

Hortensia’s zijn echt bloemen van hier en we zijn blij dat er zoveel op ons domein staan:

De kleuren zijn heel intens. Naar het schijnt heeft dit te maken met de aciditeit van de grond. Nog een voorbeeld:

 

Hiervan geen serie foto’s, slechts eentje, maar kwaliteit gaat voor kwantiteit zeker wanneer het fijnproeven betreft. Op deze foto geeft Ilse uitleg over het voorgerecht aan onze vrienden Frie en Jacques en aan de andere gasten:

 

Salade de "lentilles" met spekjes en kippelevers en een kruidige vinaigraitte, een creatie die zeer in de smaak viel. Trouwens: Ilse beschouwt het als een uitdaging om steeds weer iets nieuws te proberen en bijna altijd valt dat in goede aarde!

 

Voor de Nederlanders is het gewoon ‘jam’, maar zeg eens eerlijk: ‘confiture’ klinkt toch veel heerlijker? Zeker wanneer het de door Ilse bereide frambozenconfiture betreft:

Hier staan de juist gevulde potten keurig in het gelid op het aanrecht. Boer Baratier, onze buurman leverde de frambozen. Binnenkort plukken we bramen en kiwi’s van eigen tuin. Jammer genoeg viel dit jaar de kersen- en pruimenoogst tegen.

 

Zo klein als we zijn, we beseffen deksels goed dat we steeds moeten bezig zijn met het promoten van onze B&B. Deze nieuwsbrief is daar een voorbeeld van. Een ander voorbeeld is de gids “Petits coins de Paradis en Chambres d’hôtes””, een van de populairste gidsen voor de Fransen:

Sinds kort staan we vermeld in de nieuwste uitgave:

Ook zal je ons tegenkomen in het septembernummer van het travel magazine “Genieten” met een heel aardig artikel + foto’s.

Aan het begin van deze zomer stond er een Frankrijk special in de Belgische krant Het Laatste Nieuws met de mooiste adressen in Frankrijk om te verblijven. En je raadt het al: L’Angelot stond er met enkele foto’s in vermeld hetgeen diverse reacties opleverde.

 

Onbescheiden als we zijn plaatsen we onszelf graag in de kijker maar niet op de voorgrond vandaar dat we een bescheiden plaatsje aan het eind van deze nieuwsbrief voor onszelf hebben ingeruimd:

Voila La Ils, uw gastvrouw achter haar laptop waarop ze de reserveringen bijhoudt. En de volgende foto tot slot is een ‘zelfportret’ van Fons die tekent voor foto’s en tekst van deze nieuwsbrief.

 

Ziezo, Bengel 22 zit er weer op. Met plezier voor u geschreven en samengesteld. Maar we herhalen (en onze gasten beamen dat): “de werkelijkheid is veel mooier dan woord en beeld van de bengeltjes kunnen weergeven”. De geuren, de kalmte, de ruimte, het klaterende water der Volane, de wind door de kastanjebossen, het getjilp van de vogels, de sfeer in onze 17^e eeuwse mas, de smaken van de Ardèchoise gerechten, het gekets van de jeu de boules ballen op het dorpsplein. Dat alles proberen wij te vertalen naar deze nieuwsbrieven maar we stellen steeds vast dat het hier slechts schamele pogingen betreft. Kom dus en overtuig u zelf!